Janine Art Exhibition: วังนารายณ์ราชนิเวศ ลพบุรี.King Narai's Palace

ภาพวาดการเข้าเฝ้าถวายพระราชสาสน์ของพระเจ้าหลุยส์ที่14 แห่งอณาจักรฝรั่งเศสต่อสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ที่พระบรมมหาราชวัง พระนครศรีอยุธยา

***วาดโดย จำรัส เกียรติก้อง

Cr.Kwanjit Lertsiri

อาจารย์จำรัส เกียรติก้อง ช่างเขียนภาพเหมือนผู้ยิ่งใหญ่ของชาติ

ศิลปินนักเขียนภาพเหมือนที่มีชื่อเสียงและมีฝีมือเป็นเลิศ ชำนาญทั้งภาพสีน้ำ สีน้ำมัน สีชอล์ก และดินสอ มีผลงานเขียนภาพบุคคลสำคัญของประเทศไว้มากมาย และได้รับการยกย่องให้เป็นศิลปินชั้นเยี่ยมจากการแสดงศิลปกรรมแห่งชาติ ผลงานศิลปกรรมภาพเหมือนของอาจารย์จำรัสได้รับการยอมรับตลอดมาจนถึงปัจจุบัน ขณะถึงแก่กรรมนั้น ดำรงตำแหน่งนายช่างศิลปเอก กองโบราณคดี กรมศิลปากร

(หนังสือ “ชีวิตและผลงานของ อาจารย์จำรัส เกียรติก้อง ศิลปินเอกของชาติ”)

วังนารายณ์ราชนิเวศ ลพบุรี.

Palace Inner Gate1

The King Narai's Palace (Thai: พระนารายณ์ราชนิเวศน์; RTGS: Phra Narai Ratchaniwet) in Lopburi

was built by King Narai the Great, the king who ruled Ayutthaya from 1656 to 1688. He ordered the palace built in 1666 in the same area as King Ramesuan's Palace. King Narai stayed here for about 8–9 months a year, except during the rainy season. He designated Lopburi as the second capital of the Ayutthaya Kingdom. The palace was a place for relaxation, hunting, administering the country's affairs, and welcoming official visitors. When the king died in 1688, Lopburi and the palace were abandoned.

King Mongkut (Rama IV) of Rattanakosin ordered the restoration of King Narai's Palace. He built a new throne hall complex (Phiman Monkut Pavilion) for his stay in 1856. He also renamed the palace Phra Narai Rajanivet. During King Chulalongkorn's (Rama V) reign, Phiman Mongkut Pavilion, which had been King Mongkut's accommodations, was given to the government to use as the Lopburi City Hall. On October 11, 1924, Prince Damrong Rajanubhab and Prince Narisara Nuvadtivongs opened the Chantarapisarn Pavilion in King Narai's palace as a museum, calling it the Lopburi Museum. Later, in 1961 the name of the museum was changed to Somdet Phra Narai National Museum. To date, the museum has exhibited more than 1,864 items of the collection of ancient artifacts in different pavilions and buildings of the palace.

Palace Inner Gate2

Suthasawan Hall

Dusit Sawan Thanya

The Palace view, from Dusit Sawan Hall

Inside Dusit Sawan Thanya Mahaprasat Hall

King Narai

King of Ayutthaya

Narai

Statue of Narai, created in 1966, near Lopburi provincial hall

King of Ayutthaya

Reign 26 October 1656 – 11 July 1688

Predecessor Si Suthammaracha

Successor Phetracha

Born 16 February 1633

Died 11 July 1688

(aged c. 58–59)

Consort Suriyong Ratsami

Issue Sudawadi, Princess Yothathep

Full name

Narai

Ramathibodi III

Ramathibodi Si Sanphet

House Prasat Thong Dynasty

Father Prasat Thong

Mother Sirithida

Narai (Thai: นารายณ์; 16 February 1633 – 11 July 1688) or Ramathibodi III (รามาธิบดีที่ 3) or Ramathibodi Si Sanphet (รามาธิบดีศรีสรรเพชญ) was the king of Ayutthaya from 1656 to 1688 and arguably the most famous Ayutthayan king. His reign was the most prosperous during the Ayutthaya period and saw the great commercial and diplomatic activities with foreign nations including the Middle East and the West. During the later years of his reign, Narai gave his favorite – the Greek adventurer Constantine Phaulkon – so much power that Phaulkon technically became the chancellor of the state. Through the arrangements of Phaulkon, the Siamese kingdom came into close diplomatic relations with the court of Louis XIV and French soldiers and missionaries filled the Siamese aristocracy and defense. The dominance of French officials led to frictions between them and the native mandarins and led to the turbulent revolution of 1688 towards the end of his reign. Narai’s reign was also known for the 1662–1664 invasion of Burma, the destruction of the briefly independent port city of the Sultanate of Singgora (1605–1680), and the Siam–England war (1687).

The presence of numerous foreigners from the French Jesuits to the Persian delegates has left historians with rich sources of material on the city of Ayutthaya and its conflicts and courtly life in the seventeenth century that otherwise would not have survived the complete destruction of the capital in 1767.